# Dag 8 - Kalpitiya - Mihintale

Vandaag weer een reisdag. Rugzakken ingepakt en in afwachting van een tuktuk. Momenteel willen we nog graag doorgaan met reizen met het openbaar vervoer omdat het prima lijkt te gaan. De tuktuk chauffeur zette ons af langs de kant van de weg bij Palavi. Wij hadden de kinderen al voorbereid dat busstations druk en hectisch zijn, maar niets was minder waar (logisch ook, Palavi is niet groot...), het was gewoon een bushalte waar het wachten was op de juiste bus en vooral het aanhouden daarvan.

De tuktuk chauffeur hield de juiste bus voor ons aan en daar gingen we op weg naar Anuradnapura. Vreselijk harde 'jammermuziek' galmde door de rijk versierde bus. De bus was vol maar er werd al snel een plaatsje voor ons gemaakt. Zeker met kleine kindjes maakt iedereen plaats, veelal wel met een aai over de bol of even de kinnetje aanrakend. De kleintjes beginnen er al aardig aan gewend te raken een bezienswaardigheid te zijn. In Anuradhapura moesten we overstappen op de bus naar Mihintale waar we iets geboekt hadden voor de komende nachten. Op het busstation was het best druk, veel verkopers die gelijk de aankomende bus inrenden en overal om ons heen tuktuks en bussen. We maakten een kleine tussenstop bij een lokaal tentje voor een versnapering. De weg oversteken gaat zelfs met kinderen behendig. Handjes vast, aangeven na welke auto, tuktuk, brommer, fiets we de weg op zouden gaan en hupsakee de straat over alsof we nooit anders gedaan hebben. Bloedheet zo middenin de stad maar zo leuk al die bedrijvigheid, geuren en geluiden. De bus naar Mihintale was snel gevonden.

voor 90 rupees (nog geen 50 cent) mochten we weer mee voor het laatste stukje. We wisten dat ons hotelletje voor Mihintale langs de weg zou liggen en opeens zagen we het reclamebord verschijnen (totaal onverwachts), remmennnn.... Wij moeten eruit. Een beetje raar werden we aangekeken dat we 'zomaar' langs de kant van de weg eruit wilden, hangend uit de bus werden we nagezwaaid en vol gas werd de weg van de bus voortgezet. Ja en daar stonden we dan in de brandende zon langs de weg met wel de zekerheid dat het bordje er gestaan had. Kleine vertwijfeling ontstond toch, want er stond toch niet dat het de afslag over 5000 meter zou zijn? Allemaal de rugzak op en we slenterden terug in de richting van waar wij vandaan kwamen. Regelmatig een toeterende bus en mensen langs de kant van de weg die zwaaiden of het welbekende byebye toeriepen. Toen Berend steentjes in zijn schoenen had kwam er een vrouwtje aangelopen die lief meehielp om zijn voetjes te schonen terwijl Ben en Aniek verderop alweer aangesproken werden waarbij Aniek een ballon in haar handen gedrukt kreeg. Nog even de weg over en het rode zandpad leidde ons naar ons plek voor de komende dagen. Groot compliment voor onze kleine grote backpackers die deze reisdag zo goed volbracht hadden en met zoveel plezier ook. Wat is het toch leuk met z'n allen op reis! (Mama je bent zelf een oude backpacker.....)