#Dag 19-24 - van Batticaloa naar Pottuvil

Heerlijk weer verder reizen na 4 nachten relaxed te hebben en Ben 2 duiken maakte in Nilaveli. Het volgende plan was op naar Batticaloa iets verder naar het zuiden eveneens aan de kust gelegen. De bedoeling was om per tuktuk te worden afgezet bij het busstation om daar de bus te pakken voor een circa 3 uur durende rit. Bij het busstation aangekomen werd er tegen de tuktukdriver iets geroepen als 2 minuten. En daar gingen we weer verder met onze tuktuk maar geen idee wat of waar. Was de bus net 2 minuten weg en probeerde hij deze in te halen of vertrok de bus juist ergens anders en dan over 2 minuten? Na een minuut of 10 op de brug, stonden we opeens stil en leek er een benzine issue (op?) te zijn. De reservevoorraad werd aangesproken en daar gingen we gelukkig weer, maar waar naartoe? Naar wat heen en weer gedraai en wat navragen werden we langs de kant van de weg afgezet bij een bushaltebordje en verzekerd dat de bus, als in de onze, echt hier langs deze weg zou komen wat warempel klopte (gelukkig, wat een hitte zo op straat).

Inmiddels zijn we meer dan ervaren busreizigers geworden en vermaken de kinderen zich best. Dat de deuren tijdens het reizen open blijven staan, er met een noodgang veelal wordt gereden en wanneer je het goed bekijkt best oude troep is zo'n bus, maakt allemaal niet uit. Nog los van de agressieve manier van rijden en het abrupt afremmen voor iemand die wil uitstappen, overstekende koeien, afslaande tuktuks of al wat niet meer zij. De kinderen springen op schoot wanneer het echt druk wordt en we blijven vol verbazing naar buiten kijken naar alle taferelen die aan ons voorbij schieten. We tellen de blauw gekleurde tuktuks, mannen met blote voeten op de fiets of maken weer eens een praatje met de buurman. Een verscheidenheid aan verschillende mensen in dit gebied, van zwaar gesluierd, soms helemaal in zwarte boerka tot prachtig gekleurde traditionele sari's. De rollen zijn tegenwoordig ook vaak omgedraaid waarbij onze kinderen de woorden 'what is your name' of 'where you from' ten gehore brengen.

In Batticola sliepen we aan de kust in een lieflijk guesthouse met een leuke tuin. Om ons heen was het een  bijna surrealistische aanblik met alle zichtbare schade door de tsunami ontstaan, gelegen aan een prachtige paradijselijke kust. Veel fundamenten op een verder opgeruimd stukje grond volgden elkaar op. Hier en daar werd iets nieuws gebouwd of bleef het gewoon bij een simpel hutje. De mensen allemaal zo vriendelijk en goedlachs. Wat een drama heeft zich ook in dit gebied afgespeeld in onze winter van 2004 toen die onverwachte hoge golf zoveel verwoest heeft en mensen van het leven beroofd. De overbuurman vertelde dat hij momenteel in het kleine hutje woont maar wel van de overheid een stukje grond toegewezen heeft gekregen aan de andere kant van de stad om opnieuw een bestaan op te bouwen. Hij verloor zijn 16 jaar oude dochter. De eigenaresse van het guesthouse vertelde over de zo ongeloofwaardige gebeurtenissen die zij toen vanuit de stad alleen maar kon geloven na het drama te hebben aanschouwd.

Een dagje in Batticaloa besteed. Vanuit het Nederlandse fort, wat oorspronkelijk door de Portugezen was gebouwd naar het centrum gelopen. In een heus warenhuis broodtrommeltjes voor school gekocht, toch weer een leuk aandenken, de lokale kapper bezocht en zelfs een mooie speeltuin gevonden. Tussen het rennen (waar je zin in hebt bij ruim 30 graden), vonden de nodige fotosessies plaats met andere aanwezige families. 'Smile......!'. 
De kust was grandioos, wit zand , palmbomen, vissersbootjes, allemaal net niet echt.

We besloten langs de kust te blijven reizen en na 2 nachten zijn we vanaf Batticaloa doorgereisd naar Pottivil, wat grenst aan het bekende backpackers paradise Arumgabay.  Zoveel buitenlanders en reizigers hadden we tot nu toe echt nog niet gezien. Een straat vol met restaurantjes, winkeltjes en guesthouses gelegen aan een prachtige baai waar de golven van een dusdanig kaliber zijn dat er door velen werd gesurfd. Prachtig om te zien hoe de juiste golf werd opgezocht om vervolgens met de juiste balans staande op je board meegenomen te worden (wij niet hoor!). Het strand lag vol met gekleurde vissersboten en werd ook veel bezocht door de lokale bevolking. Terwijl de mannen in lange of korte broek het water in gingen zagen we de dames van volledig gekleed tot soms met korte broek en T-shirt het water ingaan. De kindjes hadden al snel contact en speelden samen in het zand.

De laatste ochtend werd iedereen door wat politiemannen en een enkele militair uit het water gemaand want er was namelijk kans op een vloedgolf. We moesten allemaal de baai verlaten en eigenlijk iedereen volgde de aanwijzingen goed op. Het was wel heel onduidelijk verder want waar moest je heen en wat was verder de informatie? Later begrepen we dat er een zeebeving dichtbij Indonesië was geweest waarvan men even dacht dat dit invloed alhier zou hebben. 's Avonds vernamen wij van de guesthouse eigenaresse dat enkele jaren terug de baai na 2004 nogmaals was getroffen door een golf met helaas een paar honderd doden tot gevolg en wederom een verwoeste infrastructuur.

De middag verder besteed aan een ritje per tuktuk om krokodillen te spotten. Nou dat is gelukt want in een redelijk kleine beek nabij Panama hebben we er meerdere gezien. Veel groter en dichterbij dan we hadden verwacht. Toen we later een aantal houten karren  met houten wielen voortgetrokken door een tweetal buffels hadden ingehaald, spotte Ben zelfs nog een krokodil langs de kant van de weg. De waarschuwingsborden waren zeer duidelijk niet voor niets. Leuk ritje door authentiek landschap.

Ons guesthouse lag in Pottivil het dorpje voor Arumgabay wat zeer moslim georiënteerd was. Naast dat we zowat in de moskee sliepen en het oproep tot gebed ons zeker niet kon ontgaan, werd het straatbeeld ook echt gekenmerkt door de typische kledij. Geen toeristen te zien, louter kindjes die je aanspraken met een 'hello' of een vriendelijke blik van een passant. Mooi! Ons guesthouse was best basic, lieve familie maar lang genoeg.....

Het volgende doel is Ella in de bergen. We gaan de zee verlaten en het een stukje koeler opzoeken. De wekker staat om 05.30 uur .....